วันอังคารที่ ๑๗ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๔

สิ่งของมีไว้ให้ใช้ คนมีไว้ให้รัก

ขณะที่ชายคนหนึ่งกำลังขัดล้างรถอย่างขะมักเขม้น ลูกชายวัย 4 ขวบ ก้มลงเก็บก้อนหินขึ้นมา 
แล้วบรรจงขูดขีดไปบนด้านข้างของตัวรถ 
   
พักใหญ่ต่อมา... เมื่อพ่อได้ยินเสียงครูดของหิน ก็เกิดความฉุนเฉียว โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ 
เขากระชากมือลูกมาตีลงบนมือน้อย ๆ นับครั้งไม่ถ้วน โดยไม่ทันนึกว่าตนได้ถืออะไรอยู่ในมือ 
   
ณ โรงพยาบาล.. นิ้วลูกชายถูกตัดออก เพราะกระดูกแตก จนหมอไม่สามารถเชื่อมต่อได้ 
   
ขณะที่พ่อเข้ามาดูลูกในห้อง ลูกมองพ่อด้วยสายตาปวดร้าว แล้วถามพ่อว่า 
" เมื่อไร นิ้วหนูจึงจะยาวเหมือนเดิม ? " 
  
คำถามนั้น... เหมือนคมมีดกรีดลึกลงไปในหัวใจผู้เป็นพ่อ เขารู้สึกละอายใจ รู้สึกผิด 
และเสียใจในการกระทำตนอย่างไม่อาจให้อภัย 
   
เขาจึงกลับไปที่รถเตะมันสุดแรงเกิดโดยไม่ยั้งจนเหนื่อยหอบ แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างรถอย่างเศร้าใจ 
สายตาพลันเหลือบไปเห็นรอยขูดขีด เขาเบิกตากว้าง ! จ้องมองคำว่า "รักพ่อ" น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อแล้วไหลอาบแก้ม เขาเอามือปิดหน้า ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับใจจะขาด 
   
รุ่งขึ้น... ชายคนนั้นได้ฆ่าตัวตาย 
  
อารมณ์โกรธ มีโทษมหันต์ ปัญหาของโลกในทุกวันนี้ คือ คนบางคน.. รักรถ หวงรถ หรือสิ่งของอื่น  
ยิ่งกว่ารักและห่วงใยลูก หรือ เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน 
  
จำไว้เสมอว่า สิ่งของมีไว้ให้ใช้ และ คนมีไว้ให้รัก